Eitt sinn ágústkveldi voru tvö fólk að gangi í bustabæ.  Þau voru kallakellingar og kellingakallar.  Þú verður, semd þú bara söguna, hvað ertu að gera semd þú bara, já.  Fólkið var lesbískt.  Þau voru svona eins og Sigga og Ágústa láta alltaf þegar þær eru einar (nei djók).  Þegar fólkið gekk til hvílu fóru kallkellingarnar og kellingakallarnar undir rúm og hérna, þau voru á tali við Hemma Gunn.  Ingibjörgu vantaði stærra hljómborð alveg eins og lessurnar.  Eyrnamergurinn valt úr nösunum á helv.... lessunum.  Þegar þær sofnuðu þá gneistaði á milli þeirra..... Framhald síðar.

                                                      

                                                           höf. Begga og Anna